Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2006

Αρχή



Αρχή! Άπειρη από τέτοια. Και βιαστική. Σε δέκα λεπτά πρέπει να φύγω. Εν τούτοις θα θελα να γράψω κάτι από Ελύτη πριν χαθώ...

"Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Πρόσω ήρεμα προς ΤΟ ΜΗ ΘΟΛΟΥΜΕΝΟΝ, ΤΟ ΕYΤΡΕΠΤΟΝ, ΤΟ ΓΥΜΝΟΝ, ΤΟ ΦΑΙΝΟΝ, ΤΟ ΑΥΤΩ ΚΑΤΑΛΗΠΤΟΝ, ΤΟ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΝ."

Έτσι κλείνει την Ιδιωτική Οδό του ο Ελύτης.
Έτσι αρχίζω...

Πάει καιρός που παλεύω με τη θλίψη. Πότε με νικάει και πότε τη νικώ. Κάποτε μεταμφιέζεται σε αισιοδοξία, κάποτε σε πεσιμισμό, κάποτε σε τίποτα. Όμως με έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό...

Και αναρωτιέμαι δεν υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται;
Σαν πετραδάκια που πέφτουν σε μια λίμνη είμαστε, λένε στην ανατολική σοφία. Οι κύκλοι που θα κάνουμε επηρεάζουν το γύρω μας περιβάλλον. Όσο λίγοι κι αν είναι, όσο μικρή απόσταση κι αν διανύσουν.
Και η θεωρία του πετάγματος της πεταλούδας, που αρκεί η κίνηση των φτερών της στην Κίνα να επηρεάσει το κλίμα της Αμερικής; Υπάρχει ελπίδα σ' αυτό το βούλιαγμα; Ένας λόγος που ξεκίνησα να γράφω αυτό το μπλογκ ήταν για να ρίξω ένα πετραδάκι στη λίμνη…

Πώς να αρκεστώ στην κάθοδο ή έστω στην στασιμότητα πια;
Άντε πάλι να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω απ' την αρχή.
Για όσο ψηλά φτάσω (ακόμα κι αν χρειαστεί να σκύβουν για να με δουν).
Βάζοντας στόχο ανώτερα πρότυπα από μένα, μ' ενδιαφέρει να συγκρίνομαι -όχι με τους άλλους- αλλά μόνο με τον εαυτό μου του χθες.
Οι άλλοι μπορεί να είναι πιο πάνω, πιο κάτω, δεξιά, αριστερά όπου μπορεί ο καθένας.
Την δική μου τωρινή κατάσταση θέλω να ξεπερνώ.
Εμένα του σήμερα ν' αφήνω πίσω αύριο...


.

Δεν υπάρχουν σχόλια: