.............Alice Down by Liza Ferneyhough
Ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας μου, να δω από πού ακούγονταν τα 'μπαμ-μπουμ'.
Ίσως από πυροτεχνήματα στην Αριστοτέλους όπως άλλες φορές. Και -μια και το σπίτι μου δεν έχει θέα σχεδόν πουθενά- ένας κόσμος ξεδιπλώθηκε από ψηλά στα μάτια μου, με τα φώτα της πόλης, τα καράβια στη θάλασσα, τις απόμακρες βουές και τους ήχους που ερχόταν από κάτω, με ένα ευχάριστο αεράκι να φυσάει...
Λίγη γεύση από διακοπές που δε βλέπω να πηγαίνω φέτος…
Ακόμα να συνέρθω από τα εξαντλητικά, πλην ευχάριστα "μουσικά" τρεξίματα της βδομάδας που πέρασε κι από το ξενύχτι μέχρι πρωίας χθες: "Ολονύκτια άσκηση κοιλιακών στο γέλιο". Τόσο ευχάριστα περάσαμε. Ανταμοιβή για το "λούκι" των ημερών.
Εμφανίστηκε και μια απροσδόκητη ραδιοφωνική εκπομπή για μεθαύριο τη μέρα (νύχτα!) της μουσικής…
Κι ο εκδότης περιμένει να του παραδίνω κάθε κείμενο που γράφω για περαιτέρω επεξεργασία για να μη χάνουμε καιρό…
Και να θελα να μπολγκάρω, δεν θα 'βρισκα χρόνο.
Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που σταμάτησα.
Έχω έναν προσωπικό αγώνα, μια δική μου μάχη να δώσω αυτόν τον καιρό.
(Προς το παρόν, ηττούμαι κατά κόρον, αλλά πού θα μου πάει;)
Κι αυτή η μάχη προτιμώ να γίνει "κεκλεισμένων των θυρών".
Γι αυτό σταμάτησα. Γιατί "είμαι αλλού".
Και μια και δεν υφίσταται η θλίψη που με έκανε να μπλογκάρω πιο συχνά σαν διέξοδος και παράθυρο (όχι Μοντρεσορ, δεν είναι το μπλογκ που την έδιωξε), αποτραβήχτηκα στα κατ' ιδίαν μου.
Κάποιες φορές, μπαίνω σε πειρασμό να δημοσιοποιήσω κάτι από όσα τυχόν διαβάζω, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, μου φεύγει.
Στα ποστ που άφησα, υπάρχουν οι στίχοι του Έλιοτ που λένε:
Για να φτάσεις ως εδώ,
Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.
Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.
Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις
Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.
Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις
Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.
Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις
Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις
Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.
Θα μπορούσα να σταματήσω απλώς και να αφήσω τα παλιά μου ποστ να υφίστανται, αναφορικά στο χρόνο ύπαρξής μου σαν μπλόγκερ. Όμως θέλησα να τα σβήσω.
Κόντρα στην μπλογκοπαραζάλη, του "εκδίδεσθαι", του "φαίνεσθαι"… κόντρα στη ματαιοδοξία, στη σπουδαιότητα και στη βαρύτητα που ζητάει αυτόκλητα το "πνευματικό" παρελθόν μας.
Δε δίστασα να με μηδενίσω, για να ξαναρχίσω από την αρχή αν χρειαστεί.
Και μαζί με τα κείμενά μου χάθηκαν, δυστυχώς και τα σχόλιά σας Γυφτισούλα.
Σε κάθε στιγμή της ζωής μου, το τώρα μου είναι η αιχμή του βέλους που λέγεται παρελθόν, είτε αυτό είναι καταγεγραμμένο κάπου σε κοινή θέα, είτε όχι.
Κι αν κάποιος νομίζει ότι του στέρησα τη χαρά να βλέπει τα σχόλιά του σε ποστ μου, ας αφήσει μειλ να του τα στείλω από το γουόρντ που τα 'χω κρατήσει ως εν-θύμιον.
Κάποια στιγμή, συζητώντας με τον Μ. Γάτο, μου έθεσε το εξής ερώτημα:
"Και γιατί γράφεις σε μπλογκ κι όχι σε γουόρντ όπου θα 'χες πρόσβαση μόνο εσύ; Ποια η διαφορά;"
Η διαφορά είναι, ότι στο μπλογκ έχεις την ψευδαίσθηση του επικοινωνείν, έστω και κατ' επίφασην. Φαντάζεσαι ότι, ακόμη και χωρίς σχόλια, θα υπάρξουν ένα-δύο άτομα που θα καταλάβουν, θα κοινωνήσουν ό,τι γράφεις κι αυτό είναι αρκετό (τουλάχιστον για μένα).
Αλλά αυτήν την εποχή είπαμε, "κεκλεισμένων των θυρών".
Αυτά προς το παρόν.
Σας ευχαριστώ πολύ, όλους για το ενδιαφέρον σας.
"Δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές"
(Ηράκλειτος)
Αυτό που ήμουν δεν θα είμαι!
Ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας μου, να δω από πού ακούγονταν τα 'μπαμ-μπουμ'.
Ίσως από πυροτεχνήματα στην Αριστοτέλους όπως άλλες φορές. Και -μια και το σπίτι μου δεν έχει θέα σχεδόν πουθενά- ένας κόσμος ξεδιπλώθηκε από ψηλά στα μάτια μου, με τα φώτα της πόλης, τα καράβια στη θάλασσα, τις απόμακρες βουές και τους ήχους που ερχόταν από κάτω, με ένα ευχάριστο αεράκι να φυσάει...
Λίγη γεύση από διακοπές που δε βλέπω να πηγαίνω φέτος…
Ακόμα να συνέρθω από τα εξαντλητικά, πλην ευχάριστα "μουσικά" τρεξίματα της βδομάδας που πέρασε κι από το ξενύχτι μέχρι πρωίας χθες: "Ολονύκτια άσκηση κοιλιακών στο γέλιο". Τόσο ευχάριστα περάσαμε. Ανταμοιβή για το "λούκι" των ημερών.
Εμφανίστηκε και μια απροσδόκητη ραδιοφωνική εκπομπή για μεθαύριο τη μέρα (νύχτα!) της μουσικής…
Κι ο εκδότης περιμένει να του παραδίνω κάθε κείμενο που γράφω για περαιτέρω επεξεργασία για να μη χάνουμε καιρό…
Και να θελα να μπολγκάρω, δεν θα 'βρισκα χρόνο.
Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που σταμάτησα.
Έχω έναν προσωπικό αγώνα, μια δική μου μάχη να δώσω αυτόν τον καιρό.
(Προς το παρόν, ηττούμαι κατά κόρον, αλλά πού θα μου πάει;)
Κι αυτή η μάχη προτιμώ να γίνει "κεκλεισμένων των θυρών".
Γι αυτό σταμάτησα. Γιατί "είμαι αλλού".
Και μια και δεν υφίσταται η θλίψη που με έκανε να μπλογκάρω πιο συχνά σαν διέξοδος και παράθυρο (όχι Μοντρεσορ, δεν είναι το μπλογκ που την έδιωξε), αποτραβήχτηκα στα κατ' ιδίαν μου.
Κάποιες φορές, μπαίνω σε πειρασμό να δημοσιοποιήσω κάτι από όσα τυχόν διαβάζω, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, μου φεύγει.
Στα ποστ που άφησα, υπάρχουν οι στίχοι του Έλιοτ που λένε:
Για να φτάσεις ως εδώ,
Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.
Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.
Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις
Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.
Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις
Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.
Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις
Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις
Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.
Θα μπορούσα να σταματήσω απλώς και να αφήσω τα παλιά μου ποστ να υφίστανται, αναφορικά στο χρόνο ύπαρξής μου σαν μπλόγκερ. Όμως θέλησα να τα σβήσω.
Κόντρα στην μπλογκοπαραζάλη, του "εκδίδεσθαι", του "φαίνεσθαι"… κόντρα στη ματαιοδοξία, στη σπουδαιότητα και στη βαρύτητα που ζητάει αυτόκλητα το "πνευματικό" παρελθόν μας.
Δε δίστασα να με μηδενίσω, για να ξαναρχίσω από την αρχή αν χρειαστεί.
Και μαζί με τα κείμενά μου χάθηκαν, δυστυχώς και τα σχόλιά σας Γυφτισούλα.
Σε κάθε στιγμή της ζωής μου, το τώρα μου είναι η αιχμή του βέλους που λέγεται παρελθόν, είτε αυτό είναι καταγεγραμμένο κάπου σε κοινή θέα, είτε όχι.
Κι αν κάποιος νομίζει ότι του στέρησα τη χαρά να βλέπει τα σχόλιά του σε ποστ μου, ας αφήσει μειλ να του τα στείλω από το γουόρντ που τα 'χω κρατήσει ως εν-θύμιον.
Κάποια στιγμή, συζητώντας με τον Μ. Γάτο, μου έθεσε το εξής ερώτημα:
"Και γιατί γράφεις σε μπλογκ κι όχι σε γουόρντ όπου θα 'χες πρόσβαση μόνο εσύ; Ποια η διαφορά;"
Η διαφορά είναι, ότι στο μπλογκ έχεις την ψευδαίσθηση του επικοινωνείν, έστω και κατ' επίφασην. Φαντάζεσαι ότι, ακόμη και χωρίς σχόλια, θα υπάρξουν ένα-δύο άτομα που θα καταλάβουν, θα κοινωνήσουν ό,τι γράφεις κι αυτό είναι αρκετό (τουλάχιστον για μένα).
Αλλά αυτήν την εποχή είπαμε, "κεκλεισμένων των θυρών".
Αυτά προς το παρόν.
Σας ευχαριστώ πολύ, όλους για το ενδιαφέρον σας.
"Δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές"
(Ηράκλειτος)
Αυτό που ήμουν δεν θα είμαι!
posted by Κυκλοδίωκτον 6/19/2006 12:04:00 AM
MONDAY, JUNE 19, 2006
ΣΧΟΛΙΑ:
homelessMontresor said...
Keep walking... σε όποιο μονοπάτι σου αρέσει!
19 June, 2006 15:25
συννεφακι said...
μπράβο για τη δουλειά που έκλεισες!!! συγχαρητηρια!!! έρχονται τα όμορφα πράγματα, βλεπεις? για τη μάχη που δίνεις, σημασία δεν έχει μονο το αποτελεσμα, αφου θα εχεις ποσπαθησει και θα εχεις δωσει τον καλυτερο εαυτο σου!!!!
ολα θα πανε καλά!!!
(οποτε εχεις χρονο και αν θελεις, να γραφεις)
εγω σε ευχαριστω για το ενδιαφερον σου!
["Δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές" γραφεις, δεν το καταλαβαινω αυτο]
19 June, 2006 21:37
Μαύρος Γάτος said...
Κ(ο)υκλάκι, χάρηκα που ξαναγύρισες! Έστω και για λίγο. Γράφε όποτε αισθάνεσαι την ανάγκη.
Στις ταράτσες, ναι, στις ταράτσες η ζωή μοιάζει πιό χρωματιστή.
Κι αυτό που ήσουν θα το κουβαλάς για πάντα μέσα σου...
Γιατί το πάντα,και το παρελθόν, και το μέλλον, είναι ένα. Είναι ΤΩΡΑ.
Κι είναι καλά....
Σ;)))))
20 June, 2006 15:57
Ο Καλός Λύκος said...
Καλώς την πάλι..έστω και νέα, έστω και από την αρχή, έστω και για λίγο...
21 June, 2006 04:03
Κυκλοδίωκτον said...
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ!
(έστω και για λίγο)
ΣΥΝνεφάκι τα πάντα ρει, όλα αλλάζουν.
(Δεν κατάλαβα αν δεν κατάλαβες το ρηθέν ή τη σχέση του με μένα)
Της ώρας:
Στην ταράτσα θα απλώσω
τ' άπλυτά μου να ξεδώσω
από την παλιοζωή
25 June, 2006 09:20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου