Τρίβω σαν γάτος τη ζωή μου στους κορμούς των δέντρων. Η φύση είναι εντός μου και εντός της εγώ. Μαζί της ντύνομαι τις διαβαθμίσεις των χρωμάτων. Η μνήμη των πραγμάτων παραστέκει μάρτυς υπερασπίσεως. Εντάσσω την τρυφερότητα στο μήκος της έκτασης που φτάνει η ματιά μου.
Ιεροσυλώ προσπαθώντας να ταξινομήσω τ' ανένταχτα. Ύστερα όμως εξιλεώνομαι σκορπίζοντας στον αέρα όχι μόνο τα ανένταχτα μα και τα ταξινομημένα.
Διψώ για το όλον.
Διψώ μέγιστη δίψα που υψώνεται σαν ουράνιος θόλος. Η θλίψη, που ανέρχεται από την πτώση του μαραμένου φύλλου, και η ακριβή αγάπη, που δίνεται επιλεγμένα, μοιάζουν με δύο μουσικά εναλλασσόμενα θέματα, που ανοιγοκλείνουν το είναι μου. Η δίψα υποτάσσεται στην αγάπη και γίνονται εξέλιξη. Σπάζοντας το αιθέριο δίχτυ, που μας περιβάλλει, περνούμε σε μιαν άλλη διαπίστωση. Αυτή είναι η δεύτερη ελευθερία.
Μπαινοβγαίνω από το αγουροπράσινο της ζωής στο ασπροκίτρινο του θανάτου μην ανήκοντας σε κανέναν. Πατώ στην αλήθεια της ύλης, φορώ την απληστία της γνώσης και προσπαθώ να δω πέρα απ' το θάνατο. Δε μου φτάνουν τα όπλα μου. Ζητώ την Τρίτη ελευθερία και θα τη βρω. Τότε θα μάθω αν υπάρχει και τέταρτη.
Ιεροσυλώ προσπαθώντας να ταξινομήσω τ' ανένταχτα. Ύστερα όμως εξιλεώνομαι σκορπίζοντας στον αέρα όχι μόνο τα ανένταχτα μα και τα ταξινομημένα.
Διψώ για το όλον.
Διψώ μέγιστη δίψα που υψώνεται σαν ουράνιος θόλος. Η θλίψη, που ανέρχεται από την πτώση του μαραμένου φύλλου, και η ακριβή αγάπη, που δίνεται επιλεγμένα, μοιάζουν με δύο μουσικά εναλλασσόμενα θέματα, που ανοιγοκλείνουν το είναι μου. Η δίψα υποτάσσεται στην αγάπη και γίνονται εξέλιξη. Σπάζοντας το αιθέριο δίχτυ, που μας περιβάλλει, περνούμε σε μιαν άλλη διαπίστωση. Αυτή είναι η δεύτερη ελευθερία.
Μπαινοβγαίνω από το αγουροπράσινο της ζωής στο ασπροκίτρινο του θανάτου μην ανήκοντας σε κανέναν. Πατώ στην αλήθεια της ύλης, φορώ την απληστία της γνώσης και προσπαθώ να δω πέρα απ' το θάνατο. Δε μου φτάνουν τα όπλα μου. Ζητώ την Τρίτη ελευθερία και θα τη βρω. Τότε θα μάθω αν υπάρχει και τέταρτη.
(Φαίδων Θεοφίλου- "Ο Τρόφιμος", Μυθιστόρημα)
Το διαβάζω κομμάτι-κομμάτι μη μου τελειώσει, για να ξέρω πως αργότερα θα υπάρχει κι άλλη δόση απ' αυτό.
Περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα ξεδιπλώσει τον κόσμο του ο "Τρόφιμος".
Τα υπόλοιπα τα διαβάζω γρήγορα-γρήγορα, για να σταματήσω και να απολαύσω -διαβάζοντας ξανά και ξανά- τα κομμάτια όπου περιγράφει με την υπέροχη δροσερή ματιά του ό,τι τον περιβάλλει.
Κι όπως λέει μέσα στο κείμενο (γι' αυτόν τον άλλο κόσμο του):
"Μήπως η λογική μας δεν είναι αρκετό εφόδιο, για να τον προσεγγίσουμε; Μήπως γι' αυτό χρειάζεται να διευρύνουμε τη λογική μας σε μεταλογική, τη γλώσσα σε μεταγλώσσα, τη φυσική σε μεταφυσική ή να υπερευαισθητοποιήσουμε τις αισθήσεις μας…"
Όταν δεν ταυτίζομαι με την σκέψη του, όπως στο κομμάτι που αντέγραψα, νομίζω ότι ζηλεύω (πολύ) τον ανάλαφρο καινούργιο τρόπο που βλέπει τα πάντα ο τρόφιμος!
Πόσα πολλά κομμάτια της σκέψης του θα 'θελα να σας αντιγράψω!
Δεν γίνεται όμως. Καλύτερα να τα διαβάσετε μόνοι σας.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου