Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Οι δύο Λύκοι



Παρατηρώ στο νέο δρόμο που πήρε η ζωή μου, δύο τάσεις να με τραβάνε καθημερινά.
Η μία είναι η καθημερινότητα με όλες τις μικρότητές της.
Η άλλη είναι η καθημερινότητα με τη γεύση ονείρου.

Κάθε μέρα, επιλέγω αν θα θρέψω την μια ή την άλλη και σε ποια θα αφεθώ.
Η πρώτη κερδίζει εύκολα συνήθως. Δε θέλει και πολύ με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Η δεύτερη, που άμα την δοκιμάσεις δε θες να επιστρέψεις με τίποτα στην πρώτη -εκτός αν προλάβουν και στην έχουν στημένη στη γωνία οι μικρότητες- θέλει τον ελάχιστο κόπο της για να αποκτηθεί.

Την αναζητώ σε λέξεις, κείμενα μουσικές, εικόνες.
Κάτι από όλα αυτά κάνει κλικ μέσα μου, κόβει το νήμα της πεζότητας κι αρχίζω να ανασηκώνομαι και να βλέπω τα πάντα με μια υψηλότερη οπτική, αιθέρια και ευγενέστερη.

Μόνο που κάθε μέρα πρέπει να την δημιουργώ από την αρχή και αναρωτιέμαι πότε θα καταφέρει να γίνει μόνιμη ή τουλάχστον διαρκείας για να καταγραφώ κι εγώ επισήμως στον "Σύλλογο Αιθεροβαμώνων".


.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Κόκκινη κλωστή λυμένη

The red tree - Shaun Tan





Καμιά φορά,
τα παραμύθια ξεκινάν
και μας κλείνουν μέσα τους
χωρίς καν να το αντιληφθούμε...














Κι εδώ το βίντεο από την καταπληκτική ιστορία του Shaun Tan





Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Νυχτώνει

The boy who drank stars by Botjira


Όταν όλα τελειώσουν
και η λάμψη μας σκορπίσει στο διάστημα
χρόνια μετά
σε έναν μακρινό πλανήτη
κάποια περίεργα όντα,
που ίσως και να μας μοιάζουν,
θα βλέπουν το τώρα μας
τη νύχτα στον ουρανό.

Σε εκείνη τη στιγμή θα 'θελα
να βρισκόμουν μεμιάς!

"Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που του συμβαίνει
αλλά οι επιλογές του για το πώς θα το αντιμετωπίσει"

"Εμπιστέψου με!"




Alastair Magnaldo Photography
Η τάση αποφυγής και οι φωνές μέσα στις σκέψεις μου.
Εκεί που πας να σταθείς στα πόδια σου και να ορίσεις τον εαυτό σου,
μαίνεται η ζωή να σε δοκιμάσει.

Ξέρει ότι αντέχουμε
ή θέλει να επεκτείνει κι άλλο τα όριά μας;
Θα δείξει...

Και ξέχασα, δεν είμαι άστρο...
ή τουλάχιστον όχι ακόμα!


Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Ασκήσεις επί χάρτου

moon lamp by ZedLord


Ολοκληρωτικός μηδενισμός μου
και θάνατος προσφιλούς προσώπου
και απέραντη πολύμηνη κατάθλιψη

Μ' αυτήν τη σειρά με βρήκαν
Κι είπα να δώσω στη ζωή άλλη μια ευκαιρία
Όχι για μένα, αλλά για όσους με χρειάζονταν ακόμη λίγο
μέχρι να σταθούν στα πόδια τους

Κι εκεί στην παράταση μού την είχε στημένη
Το φεγγάρι ξεκαρδίστηκε στα γέλια
"Ζωή είναι θα περάσει" του λέω
"Ναι, αλλά πώς;" με ρωτάει και μου κλείνει το μάτι

Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Με τον Μάνο και τους μύθους...


 
Μεσάνυχτα αργά χθες.
Ο Μάνος περνούσε με έναν Μετρονόμο κάτω από τη μασχάλη του.
"Δεν είμαι φιλόσοφος" σιγομουρμούριζε...
"Είμαι απλώς ένας ζωντανά σκεπτόμενος άνθρωπος. Επειδή, όμως, η σκέψη έχει γίνει είδος πολυτελείας, στον καιρό μας… φαντάζω σαν φιλόσοφος, ενώ έχω απλούστατα κοινό νου..."

 Κι ύστερα νομίζω πώς άκουσα να λέει...
"Δόξα τω Θεώ, στον έρωτα δεν γνώρισα απογοητεύσεις παρά μονάχα ωραίες στιγμές που με ωρίμασαν, είχα την εύνοια της τύχης να γνωρίσω ωραίους έρωτες, που μ’ έκαναν κι εμένα ωραίο."

Αλλά γι αυτό δεν παίρνω όρκο. Μόνο πως αμέσως μετά, τα χείλη του άρχισαν να σφυράνε μια μελωδία. Τη μελωδία του γνωστού "Μύθου".


Έναν μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά:


"Ζούσε κάποτε κάποιος βουτηχτής αδύτων με σπασμένη μάσκα, γεμάτη ραγισματιές, αλλά που με τον καιρό τις είχε συνηθίσει και δεν τις έβλεπε πια.
Ώσπου μια μέρα συνάντησε μια καταπράσινη πεντακάθαρη λιμνούλα.
Από την πρώτη βουτιά κάτι δεν του άρεσε στο βυθό της.
Την έβλεπε γεμάτη σκουπιδάκια.
Καθάρισέ τα, να μπορώ να σε απολαμβάνω στην τελειότητά σου, της είπε μια ηλιόλουστη μέρα.
Δεν υπάρχει τίποτα για να καθαρίσω, του απάντησε εκείνη, εμπιστέψου τα λόγια μου και δες με οπως είμαι.
Μα ο βουτηχτής δεν μπορούσε να την εμπιστευτεί. 
Τα σκουπίδια βρισκόταν εκεί, σε κάθε του βουτιά. 
Κοίτα τα και διώξτα σε παρακαλώ, την ικέτευε κι όλο της τα έδειχνε.
Μα εκείνη δεν μπορούσε να δει και να διώξει κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.
Κι ούτε να προσποιηθεί ότι υπάρχουν κι ότι τάχα τα διώχνει για να του κάνει τη χάρη.
Δεν ήθελε ποτέ να ντυθεί το ψέμα όσο κι αν κόστιζε αυτό.
Κι ας το φώναζε συνέχεια στον βουτηχτή, πότε με  γαλήνη πότε με άγρια κύματα.
Ο βουτηχτής δεν την πίστευε μα ούτε και μπορούσε να βγάλει τη μάσκα με τις ραγισματιές για να δει κι αυτός τον καθάριο της βυθό.
Η μάσκα είχε γίνει ο εαυτός του πια. Η αναπνοή του. 
Χωρίς τη μάσκα θα πέθαινε η ύπαρξή του.
Και δεν το άντεχε.
Και δεν ξαναβούτηξε ποτέ στα καταπράσινα νερά της."


Για τον μύθο που μας λέτε άλλον μύθο θα σας πω:

"Ζούσε κάποτε ένα παλικάρι που αγάπησε πολύ μια κοπέλα.
Την έκανε γυναίκα του και την έβαλε ψηλά σε ένα θρόνο.
Της έχτισε το καλύτερο παλάτι και σκότωνε γύρω της όλους τους δράκους για να τη φυλάει.
Και της αγόραζε τα καλύτερα που υπήρχαν. 
Πανάκριβα αντικείμενα και διαμαντικά και μαλάματα και την στόλιζε.
Το πιο ακριβό από όλα ήταν η καρδιά του που της είχε χαρίσει σε ένα κουτάκι να τη φυλάει κατάδική της.
Μα η κοπέλα δεν είχε να του χαρίσει τίποτα. 
Και αισθανόταν μικρή κι ασήμαντη μπροστά του.
Κι όλο μαράζωνε κι έκλαιγε κρυφά.
-Τι έχεις αγάπη μου, τη ρωτούσε εκείνος γεμάτη ανησυχία.
-Τίποτε, του απαντούσε εκείνη, είναι από την πολλή ευτυχία.
Μόνο τον αληθινό εαυτό της είχε για να του χαρίσει.
Όπως κι αν ήταν αυτός.
Εκείνος ήταν έτοιμος να τον δεχτεί με μεγάλη χαρά.
Όμως η κοπέλα δεν είχε τη δύναμη να το κάνει.
Δεν μπορούσε να ξεγυμνώσει τον εαυτό της και να δείξει πόσο μικρός ήταν.
Κι ήταν κρίμα γιατί αν το έκανε, θα θέριευε με την αγάπη και την συμπαράσταση του παλικαριού.
Κι έτσι κράτησε τον εαυτό της κρυφό, μόνο για εκείνη. 
Μα ο καιρός περνούσε και ολοένα πάγωνε απέναντί του.
Δεν άντεχε να της θυμίζει με το πολύ της παρουσίας του το λίγο της.
Αυτό που δεν τόλμησε ποτέ να παραδεχτεί και που φρόντιζε τόσο καλά να κρύβει.
Και η ντροπή μετατράπηκε σιγά σιγά σε μαχαίρι.
Σε μια αδύναμη στιγμή του παλικαριού, βρήκε ευκαιρία να το υψώσει με όλο το μεγαλείο της μικρότητάς της και να το στρέψει ίσα στην καρδιά του.
Μα, όταν άνοιξε το κουτάκι, ανακάλυψε ότι η καρδιά είχε χαθεί για πάντα.
Μαζί με το παλικάρι."




Υπάρχει κι ένας τρίτος μύθος, αλλά ο Μάνος, εδώ και καιρό μας έχει φύγει πολύ μακριά και δεν σφύριξε ακόμα τη δική του μελωδία.
Κάποιοι λένε ότι ακόμα δεν γράφτηκαν ούτε οι στίχοι του...





Οι παραμυθένιες εικόνες από τον: Silvano Braido.

Η αναφορά στον Μάνο, από αποσπάσματα όσων έχει πει ο Μάνος Χατζιδάκης και στη μελοποίηση του τραγουδιού Μύθος σε στίχους Θρασύβουλου Σταύρου.

 Το κοινό γνώρισμα των δύο Μύθων που δεν περιλαμβάνονται σε καμιά δισκογραφία, είναι ότι δύο άνθρωποι καλέστηκαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και όσα εμπόδια τους έστησε για να έχουν αυτό που τόσο ήθελαν και δεν τα κατάφεραν. 
Άγγιξαν την υπέρβαση και δεν την γεύτηκαν.
Μη με ρωτήσετε πώς συμβιβάστηκαν με αυτό που έκαναν και πώς συνέχισαν να πορεύονται.
Οι καθρέφτες και οι ψυχολογικές "ευγενείς απωθήσεις" είναι άλλο κεφάλαιο των μύθων.



Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Απλώς Ποδηλάτης



Christian Schloe - The Fellowship


Σήμερα μη μου πεις για τη μέρα σου που πήγε στραβά
να μου πεις γιατί τα σύννεφα γίνονται μοβ κάποιες φορές
Κι ούτε για τους ιδιότροπους πελάτες
μόνο γιατί τα πουλιά σχηματίζουν βέλη στον ουρανό
Oύτε για τα πλακάκια της κουζίνας να μου πεις
μα για τα χωράφια τα γεμάτα λιοτρόπια
Για τον λαγό μέσα στα καλαμπόκια
και πώς η γη μοιάζει με παζλ από ψηλά
Και να πιάσουμε ένα κομμάτι της να το ενώσουμε
όχι με τα άλλα, αλλά με τον ουρανό
για να σκάσουμε στα γέλια με το μπέρδεμα
Κι ύστερα αποκαμωμένοι να βυθιστούμε
στα χρώματα του έρωτα


Κι αν θες, και για κείνο το μυστικό αστέρι
που δεν είδε ποτέ κανείς...

Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Κρύο λόγω απόστασης



David Rickerd
Μία εύκολη απάντηση στην ερώτηση «Γιατί το καλοκαίρι κάνει ζέστη και το χειμώνα κρύο» είναι η άποψη ότι αυτό οφείλεται στην απόσταση της Γης από τον Ήλιο. Δηλαδή έχουμε καλοκαίρι όταν η Γη βρίσκεται πιο κοντά στον Ήλιο. 

Μεγάλο λάθος!


Η τροχιά της Γης είναι σχεδόν κυκλική, οπότε η απόσταση της από τον Ήλιο είναι γενικά σταθερή. Η διαφορά από το περιήλιο (τη μικρότερη απόσταση από τον ήλιο) και το αφήλιο (τη μεγαλύτερη απόσταση από τον ήλιο) είναι 5 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Σας φαίνεται μεγάλο το νούμερο;; Σκεφτείτε αυτό: Η απόσταση Γης – Ήλιου είναι 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα!

Αφού όμως η απόσταση είναι γενικά σχεδόν σταθερή, γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά θερμοκρασίας ανά τις εποχές;

Σε αυτό παίζει ρόλο ο άξονας της Γης. Επειδή λοιπόν δεν είναι κάθετος αλλά κεκλιμένος, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εναλλαγή των εποχών, ανάλογα με την κλίση που πέφτουν στη γη οι ακτίνες του Ηλίου.
Δηλαδή το χειμώνα κάνει κρύο για το λόγο ότι οι ακτίνες πέφτουν πλάγια, επειδή είναι χαμηλά ο Ήλιος. Από την άλλη, το καλοκαίρι που ο Ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό ρίχνει κάθετα τις ακτίνες του!

Τέλος, η κλίση των ακτινών σε συνδυασμό με τη διάρκεια της ημέρας διαμορφώνει την ημερήσια θερμοκρασία.
Jo Ellen Van Ouwerkerk - Birds Flying Backwards (1980)
Το χειμώνα, οι μέρες δεν διαρκούν αρκετό χρόνο ώστε να προλάβει να ζεσταθεί καλά η Γη μας, σε αντίθεση με το καλοκαίρι που η μέρα μπορεί να διαρκέσει ως και 14 ώρες!!
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως οι ακτίνες του Ηλίου δεν πέφτουν ποτέ εντελώς κάθετα στην Ελλάδα μας.

Τώρα ξέρουμε το λόγο που κάνει ζέστη το καλοκαίρι και κρύο το χειμώνα.

Τις παραπάνω πληροφορίες τις αντέγραψα από ΕΔΩ.




Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που δεν 'γνωρίζει' να πέσει σε λάθος συμπεράσματα από σφάλματα που του υποβάλλει μόνο η λογική του και να τα θεωρεί σωστά!
Τόσο, όσο λογικό μοιάζει να έχουμε κρύο επειδή η γη απομακρύνεται από τον ήλιο και ζέστη επειδή πλησιάζει σε αυτόν.
Συμπέρασμα που εφαρμόζει τέλεια σε κάθε απλή εφαρμογή της ανθρώπινης λογικής.


Anastasiya Markovich - Illusion of Reality
Γιατί, ποιος είπε ποτέ ότι η σωστή λογική που πατά σε σωστούς συνειρμούς και σωστή γραμμική αλληλουχία συμπερασμάτων δεν εξαπατά;

Κι αν όταν αισθανόμαστε ότι "ανεβαίνουμε" ψυχικά δεν ανεβαίνουμε ούτε μία σπιθαμή;
Κι αν ποτέ η άνοδος δεν ήταν καν συνώνυμο της προόδου, αλλά μόνο η ατέρμονη ακολουθία μιας ατέλειωτης διαδρομής, άπειρης όσο και το σύμπαν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο μια ομαδική νοητική σύμβαση που κατασκευάσαμε και που την πιστέψαμε τόσο βαθιά που αρχίσαμε και να την αισθανόμαστε κιόλας;

Αν άνοδος δε σημαίνει ανύψωση αλλά επικέντρωση, κατεύθυνση προς το κέντρο με εσωτερική κατεύθυνση από τα άκρα;
Κι αν ένας κύκλος δεν κλείνει ποτέ, επειδή μόλις φτάσει στην αρχή του επανωτίζει πάνω στην ήδη υπάρχουσα γραμμή του και γυρίζει ξανά και ξανά, με μηδενικό πάχος, ολοένα και αέναα σε μια σπείρα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε επειδή λείπουν τα ενδιάμεσα διαστήματα των περιμέτρων της;
Σαν ένα ελατήριο χωρίς όγκο που το κρατάμε μαζεμένο.

Κι αν κάτι τέτοιο ισχύει σε έναν δυαδικό κόσμο, πόσο πολλαπλασιάζονται οι σπείρες που βρίσκονται κολλημένες η μία πάνω στην άλλη σε έναν κόσμο πολυδιάστατο και με ποιες δυνατότητες ανάπτυξης;

Κι αν... κι αν... συμβάσεις της λογικής για να εξηγούμε ανθρωπίνως τα ανεξήγητα.

Ernst Fuchs - The Doors of Perception
Σκεφτήκατε ποτέ πόσο περίεργο πλάσμα είναι ένας άνθρωπος με την εξωτερική του μορφή;
Μια γάτα, ένας πίθηκος;
Συμβάσεις της λογικής μας να τα αποδεχόμαστε ως 'φυσιολογικά', επειδή τα έχει συνηθίσει το βλέμμα μας.

Χάνουμε την περιέργεια, το ξάφνιασμα της πρώτης μορφής, της εξερεύνησης, της ανακάλυψης.
Και στα εξωτερικά και στα εσωτερικά.

Συμβάσεις της λογικής για να αποδεχόμαστε ως 'φυσιολογικά'  εκτός από όσα βλέπουμε και όσα αισθανόμαστε, όσα σκεφτόμαστε, σε έναν κόσμο που αποδεικνύεται ολοένα και πιο υποκειμενικός ολοένα και πιο μικρόκοσμος.

Θα μου πείτε, μα είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των άστρων, το μικρό καθρέφτισμα του μέγα κόσμου.
Όχι εμείς, ή τουλάχιστον, όχι αυτή η περιρρέουσα αυταπάτη μας.
Το κέντρο είναι. Η επικέντρωση. Η συμπύκνωση.
Το πυρ.
Όχι οι ακτίνες του. Όχι η περίμετρος.
Όχι, εμείς. Όχι ακόμα!
Κι όχι ψηλά. Μέσα.
Όπως κι αν ορίζουμε αυτό το 'μέσα' στην πολυσδιάστατη αντίληψή μας.



(Μια παλιότερη σχετική μου ανάρτηση με πολλά, ακόμη πιο ενδιαφέροντα, σχόλια)


Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Το παράδοξο των ευχών!


Οι ευχές είναι πολύ περίεργο πράγμα στη ζωή μας.

Όταν τις χρειάζεσαι και ποθείς διακαώς να γίνει κάτι,
δε σε καταδέχονται και δεν πραγματοποιούνται, εκτός από ορισμένες 'τυχαίες συμπτώσεις'.

Όταν φτάσεις στο σημείο να σε καταδέχονται και να έχεις την εσωτερική γνώση
πως ό,τι κι αν ζητήσεις θα πραγματοποιηθεί,
τότε είναι που δε χρειάζεσαι πια καμία ευχή.


Γιατί τότε έχεις μάθει και το μυστικό των ευχών!

Γνωρίζεις πια
πως δεν χρειάζεται να μάθεις τον τρόπο να ζητάς
αλλά μόνο να μάθεις τον τρόπο να δέχεσαι.

Κι αφήστε τον νόμο της έλξης να πάει να κουρεύεται.
Ή όπως είχα γράψει παλιότερα:



"Μικρός ο νους ν’ αποφασίζει
Αυτός τη μοίρα του να ορίζει"











Εικόνες: Gabriel Pacheco