Πρωινό Κυριακής.
Μουντό, υγρό και συννεφιασμένο.
Ο ουρανός θολός.
Πώς ταιριάζουν τόσο πολύ τα μέσα με τα έξω καμιά φορά!
Βγαίνω στο μπαλκόνι με ένα ζεστό τσάι και το τάμπλετ.
Κάτι μέσα μου βαριανασαίνει.
Βάζω να παίζει μια από τις μουσικές που έχω επιλέξει να ακούω (έθνικ τζαζ με ούτι).
Κοιτάζω γύρω τη σιωπηλή πόλη του πρωινού της αργίας.
Μόνο τα πουλιά μοιάζουν να μην έχουν αναπαμό.
Κοιτάζω πέρα από τις πολυκατοικίες τον θολό ορίζοντα.
Με τη φαντασία μου κάνω την ομίχλη του μια μεγάλη θάλασσα.
Μα δε μου φτάνει, ψάχνω στο ίντερνετ τα γνωστά μου απάγγεια.
Ευτυχώς που υπάρχει και η ποίηση για κάτι τέτοιες στιγμές, ευτυχώς, για να μπορούμε "να εγκαθιδρύουμε την αγνή βασιλεία των φτερών".
Τάκης Βαρβιτσιώτης, 'Μονάχα με την ποίηση'
Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα
Μονάχα με την ποίηση
Θα ‘μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν’ αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ’ ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική
Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Το ποτάμι θ’ απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός
Μονάχα με την ποίηση
Θ’ ανακαλύψουμε ξανά τ’ αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια
Μονάχα με την ποίηση
Θ’ ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ’ ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών
(Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο)
Οι πίνακες είναι της Κατερίνας Γεωργαντά
[Από τους 3 πίνακες που επέλεξα, ο πρώτος μου φαίνεται εξαιρετικός με βάθος. Οι δύο υπόλοιποι είναι πιο επιφανειακοί, με τον τρίτο λίγο καλύτερο από τον δεύτερο.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου