Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Ιδιωτική Οδός


Πάει πολύς καιρός που κατα-νόησα ότι 'η μοναξιά είναι εγωισμός,
αλλά η μοναχικότητα επιλογή', η κρυφή ιδιωτική οδός του καθενός.


Μερικά αποσπάσματα από ένα διαμάντι του Οδυσσέα Ελύτη που δεν ανήκει στην ετικέτα της ποίησης (αν και προσωπικά το βρίσκω άκρως ποιητικό)



Οδυσσέας Ελύτης - Ιδιωτική Οδός, 1990




      Αυτά που μ’ αρέσουν είναι η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλιές, αλλά φρέσκες ακόμη από τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας. Αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως οι μέντες και οι λουίζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, θα ‘χα πεθάνει της πείνας. Τόσο μακριά βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι. Ξυπνάω τις νύχτες ανήσυχος για κάποιαν απόχρωση του μωβ, ποτέ όμως για το τι μπορεί να γίνεται στα εμπορεία της Αγοράς. Αλήθεια, δεν έχω ιδέαν. Ακούω πως έχουν πάντα μεγάλη πέραση τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί (τ’ αντίγραφα, όχι τα πρωτότυπα) όπως και οι διακυμάνσεις του δολαρίου, ο πληθωρισμός, οι συναλλαγές των κομμάτων — αλίμονο. Μ’ έφαγε, όπως τις καρένες των καϊκιών ο αρμόβουρκος, η μοναξιά. Και τα χρόνια περνούν.









Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Α.Τ.Π.Υ.





[.....................κ.λπ. προηγούμενα....................] 

Πρόσωπο Συνομωσίας Α': Παρ'το και ρίξτο στον πρωινό καφέ της, οπωσδήποτε!
Πρόσωπο Συνομωσίας Β': Δεν πίνει το πρωί καφέ...
Πρόσωπο Συνομωσίας Α': Τι είπες;
Πρόσωπο Συνομωσίας Β': Δεν πίνει καφέ το πρωί!
Πρόσωπο Συνομωσίας Α': Απίστευτο! Μιλάμε για ανθρώπινο ον, ε;
Πρόσωπο Συνομωσίας Β': Δεν ξέρω, υποθέτω πως ναι...

[......................κ.λπ. επόμενα.....................] 




[*Α.Τ.Π.Υ.: Αγνώστου Ταυτότητας Πορευόμενο Υποκείμενο]
  
 IMAGES: MARVEL COMICS  





Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Αντέχουμε


Κι ήρθε ο χειμώνας και τα κρύα, και οι σπόροι από τα 'διακοσμητικά' λαχανικά μου που είχαν αργήσει να φυτρώσουν κι οι καρποί τους ήταν ακόμα άγουροι ή άνθη, έπρεπε να μαντρωθούν σαν προβατάκια για να μην παγώσουν. Η τεράστια πιπεριά με τις κόκκινες περίεργες πιπερίτσες σαν σκουλαρίκια, μαζί με κάτι άλλα μικρότερα σε γλάστρες, μαζεύτηκαν σε μια ηλιόλουστη γωνιά κάτω από νάιλον.

Όμως η ντοματιά, αυτή που γεννήθηκε μέσα στην τεράστια ζαρντινιέρα, που βρήκε χώρο κι απλώθηκε όσο καμία άλλη, που ήρθε και θέριεψε κι έβγαλε κλαδιά και παρακλάδια κι έγινε σχεδόν θάμνος, δεν γινόταν να μαντρωθεί.
Κι ας ήταν γεμάτη άνθη ακόμη, χωρίς ούτε έναν καρπό, από αυτά τα χαριτωμένα μικροσκοπικά στρογγυλά ντοματάκια 2-3 εκατοστών που βγάζει.
Και την άφησα, έρμαιο στον χιονιά που έπιασε πριν μερικές μέρες κι ό,τι απογίνει.
Το πολύ-πολύ, να μην έχω σπόρο για την επόμενη χρονιά σκέφτηκα. Είχα βρει ένα τόσο δα μικρό τοματάκι στο δρόμο, μερικά χρόνια πριν και το μάζεψα και το φύτεψα κι από τότε μάζευα για τις επόμενες χρονιές.



Σήμερα, με τον δυνατό ήλιο και τη ζεστή μέρα, βγήκα να περιποιηθώ τα φυτά μου.
Αφού τα πότισα, μαζί με την ντοματιά, πήγα και κάθισα δίπλα της να εξετάσω τι απέγινε. Ακόμα είναι γεμάτη άνθη κι εκτός από ένα-δυο κλαδιά που κιτρίνισαν δεν φαίνεται να έπαθε κάτι από τους μείον βαθμούς που την χτύπησαν στην άκρη του μπαλκονιού όπως είναι εκτεθειμένη.

Ντράπηκα λίγο στην αρχή, αλλά μετά χάιδεψα τα φύλλα της κι άρχισα να της μιλώ και να την προτρέπω να αντέξει στον καιρό που έρχεται, με παρηγορητικά λόγια αγάπης και συγκινήθηκα λες και μιλούσα σε άνθρωπο.
Και μετά παρατήρησα, ότι είχαν ήδη καρπίσει μερικά πράσινα τοματάκια που ήταν κρυμμένα από τα φύλλα της και δεν φαινόταν. Έκοψα μερικές από τις πολλές κορφές της για να βοηθήσω τους καρπούς κι έφυγα με ελπίδες.



Δεν ξέρω τι θα απογίνει, αλλά αν συνεχίσει έτσι ο καιρός, νομίζω θα αντέξει. Τουλάχιστον μέχρι να θρέψει ώριμο καρπό να έχω σπόρο.

Αν χιονίσει θα χαιρόμαστε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αν όχι, θα χαιρόμαστε την ντοματιά, που δε θα την αφήσω έτσι στην επόμενη κακοκαιρία. Όλο και με κάποιο νάιλον θα την περιμαζέψω κι αυτήν, να τη βοηθήσω μια και προσπαθεί τόσο πολύ να επιζήσει και να εκπληρώσει τον σκοπό της.

Άλλη φορά θα βγάλω φωτογραφίες από την πανέμορφη πιπεριά σε όλο της το μεγαλείο με τους κρεμαστούς κατακόκκινους καρπούς της κι από την ντοματιά.


Υ.Γ.
Όσο εγραφα την ανάρτηση, άκουγα αυτήν την μελωδική μουσική.







Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Σόλων-Σόλων!




Πέρασε πολύς καιρός για να ξεπεράσω σταδιακά τις κρίσεις πανικού ασφυξίας, από τότε που έκλεισε η αναπνοή μου σε μια μικρή σκηνή, νύχτα στο βουνό κι εκδηλώθηκε ο πρώτος πανικός μου.

Όμως, καμιά φορά, σε βασανισμένο ύπνο τα βράδια μου, φέρνω στο νου μου σκηνές από ταινίες ή φαντάζομαι παρόμοια γεγονότα. Και μέσα στην ησυχία της νύχτας και στο άπλωμα της φαντασίας, όλα γιγαντώνονται, παίρνουν πραγματικές διαστάσεις και με τρομάζουν σα να τα βιώνω εκείνη τη στιγμή.

Δημιουργώ στην φαντασία μου, τις τελευταίες στιγμές κάποιου που βυθίζεται στο νερό και προσπαθεί να αναπνεύσει κι αντί για αέρα γεμίζει το στόμα του και η μύτη του και τα πνευμόνια του νερό και φέρνω τον εαυτό μου στη θέση του, σε μια πρόβα τέτοιου θανάτου.
Τις τελευταίες στιγμές κάποιου που τον κλείνουν σε έναν στενό χώρο χωρίς αέρα, ίσως και χωρίς φως... και τέτοια ωραία διάφορα μακάβρια.

Σήμερα έκανα αναπαράσταση στο μυαλό μου, πώς είναι οι τελευταίες στιγμές κάποιου που πέφτει σε κινούμενη άμμο και μπήκα στη θέση του...
Δε θέλετε να ξέρετε τη φρίκη.

Και μετά σκέφτηκα, ότι μια από τις ευχές μου που θα θελα να πραγματοποιηθεί, θα 'ναι να χω έναν ήρεμο θάνατο.

Όταν σκεφτείς πόσοι υποφέρουν τις τελευταίες τους στιγμές σε δυστυχήματα, σε αρρώστειες, σε καταστροφές, σε πυρκαγιές κ.λπ., δεν είναι καθόλου δεδομένη μια τέτοια ευχή.

Και μετά ξανασκέφτηκα, γιατί όπως ευχόμαστε σε κάποιον, χρόνια πολλά, υγεία και άλλες ευχές για τη ζωή του, να θεωρείται ανάθεμα να του ευχηθούμε να 'χει κι έναν μακάριο ή γενναίο θάνατο, όποτε κι αν έρθει αυτός;
Φοβόμαστε μέχρι και το όνομά του να αναφέρουμε, με μια υπόκρυφη προκατάληψη, μήπως έτσι τον προ-καλέσουμε ή του θυμήσουμε την παρουσία μας.

Στο εξωτερικό γιορτάζεται το Χάλογουίν στην Βόρεια Αμερική, η Μέρα των Νεκρών στις Λατινικές χώρες κι εμείς έχουμε την Κυριακή της Ανάστασης, τα ψυχοσάββατα, για να θυμόμαστε κάπου-κάπου και το επέκεινα. Τις υπόλοιπες μέρες, ούτε να το αναφέρουμε. Φτύνουμε τρις τον κόρφο μας στο άκουσμά του.

Όμως, όλα είναι θέμα συνήθειας και εξοικείωσης, γιατί αντί να το αποφεύγουμε, θα μπορούσαμε να φέρνουμε πιο συχνά στην επιφάνεια τον υποσυνείδητο φόβο του θανάτου και να τον πολεμούμε πιο συνειδητά.

Ο Λιαντίνης, στον λόγο του "Ἡ φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου", μιλάει για τον εγωισμό της ορμής προς διατήρηση και διαιώνιση του είδους. Ότι αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτούλη μας που δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε αποκομμένο από τη φύση και μιλάει για το φάρμακο, την ίαση του φόβου που είναι η δια βίου φιλοσοφική δίαιτα.



All Oil Paintings by Artist Vladimir Kush