Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Ελευθερία




-Τι είναι για σένα Ελευθερία; ρώτησαν την Νίνα Σιμόνε σε μια συνέντευξη.
-Να μην αισθάνομαι φόβο, απάντησε και συμπλήρωσε ότι δεν ήταν και πολλές οι στιγμές που αισθάνθηκε πραγματικά ελεύθερη και κυρίως τις αισθάνθηκε πάνω στη σκηνή.

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ για τη ζωή της, στάθηκα σ' αυτήν τη στιγμή κι αναρωτήθηκα πρώτα αν υπάρχει πραγματική ελευθερία για έναν άνθρωπο και μετά τι θα απαντούσα εγώ σε μια τέτοια περίπτωση και τι είναι για μένα Ελευθερία.

Αν υπάρχει πραγματική Ελευθερία, επειδή πέρα από τον ορισμό της στα άρθρα της "Διακήρυξης των δικαιωμάτων του Ανθρώπου" του 1789, όλοι είμαστε υποταγμένοι στην Ανάγκη για την επιβίωσή μας. Αυτήν την ακαταμάχητη δύναμη που την βρίσκουμε από τα Ορφικά ως θεότητα, μέχρι την ιεράρχησή της στην Πυραμίδα του Μάσλοου.

Τι θα απαντούσα δεν ξέρω, μάλλον κάτι συμβατικό και εύπεπτο για την κοινή γνώμη.

Τι είναι όμως για μένα Ελευθερία που δεν θα το εξέθετα στους πολλούς;


Άλλοι το ονομάζουν αφύπνιση, άλλοι 'μυστήρια', άλλοι διαλογισμό, άλλοι διαφυγή, άλλοι προσευχή, άλλοι δεν ξέρω πώς...


Μέγιστη ελευθερία, για μένα, είναι να μπορείς να απεκδυθείς τον εαυτό σου εν ζωή, πέρα από τον θάνατο.
Να γίνεις ένα με το Ένα, να γίνεις κομμάτι του σύμπαντος χωρίς τους διαχωρισμούς του Εγώ, του εαυτού, της ύπαρξης, του νου.
Και μετά να επιστρέψεις και να ξαναντυθείς εν πλήρη επιγνώσει τον εαυτό σου, τις σκέψεις σου, τις μικρότητές σου, τις ανάγκες σου, το παρελθόν σου, τα βιώματά σου...

Κι άντε να πεις κάτι τέτοιο σε μια συνέντευξη και να περιμένεις να καταλάβουν τι εννοείς!








Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Μπαλόνι και Ήλιος

Oliver Jeffers


Έχω 2 εικόνες στο μυαλό μου.
Αν τις έκανα ιστορίες θα μιλούσαν για ένα Μπαλόνι και έναν Ήλιο.


Το Μπαλόνι θα ήταν το Εγώ του κάθε ανθρώπου που φουσκώνει γύρω του τόσο όσο μεγαλύτερος είναι κι ο εγωισμός του και αποκλείει στο εσωτερικό του τον ίδιο από μια ουσιαστική επαφή με τους άλλους ανθρώπους, αλλά αποκλείει και τους άλλους που προσπαθούν να τον πλησιάσουν.
Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό το μπαλόνι είναι ο εαυτός τους...


Oliver Jeffers
Η δεύτερη εικόνα είναι για έναν Ήλιο που κρύβεται στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και είναι η δύναμη της Αγάπης.
Όσο πιο δυνατή η αγάπη τόσο πιο λαμπερός ο ήλιος και τόσο πιο δυνατές οι ακτίδες του που εξακοντίζονται σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Όσο πιο αδύναμη η αγάπη τόσο πιο ασθενείς οι αχτίδες του και τόσο πιο θολωμένο το φως του μπερδεμένο με άλλα αισθήματα όπως ανάγκη, μοναξιά και διάφορα άλλα...






Aleksandra Szmidt                                           


Όμως σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη και δεν είμαι καλή με τις λέξεις.

 Γι αυτό και δεν θα τις κάνω ιστορίες με συμβολισμούς κι ούτε θα τις συνδυάσω μεταξύ τους.

Ούτε καν θα τις ενώσω και τις δύο σε μια τρίτη εικόνα Αερόστατου.

Θα τις αφήσω μόνο εδώ σαν λεκτικές δηλώσεις 2 εικόνων, παρέα μαζί με αυτές των εικονογράφων του διαδικτύου κι ίσως κάποτε ξαναεπιστρέψω...










Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Χρώματα



Να, καθόμαστε με αυτό το 5χρονο αγγελάκι/κοριτσάκι και ζωγραφίζουμε μαζί διάφορα, όπως πολυκατοικίες, δάση, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, λαγουδάκια και ζωάκια, θάλασσες με καραβάκια, ψάρια, αστερίες και μέδουσες, αραχνούλες και φιδάκια, αυτοκίνητα που πηγαίνουν εκδρομή, τρένα, φατσούλες περίεργες και αστείες και ολόκληρους πίνακες, με πολλά-πολλά χρώματα...




 (Το δέντρο που γέρνει το 'κανε η μικρούλα σαν αυτά που βλέπουμε στον δρόμο που τα 'χει λυγίσει ο άνεμος, αλλά -όπως έχουμε πει- κάποια από τα δέντρα ήταν πιο δυνατά και άντεξαν και μεγάλωσαν κόντρα στον άνεμο, έστω και στραβά.)
Οι ζωγραφιές των παιδιών του Νηπιαγωγείου
με την αλεπού και την χελώνα.










Όταν μπήκα μια μέρα στην αίθουσα του νηπιαγωγείου που κάνουν μάθημα, δεν μπόρεσα να μην καμαρώσω την ξεχωριστή δική της ζωγραφιά με την αλεπού και την πολύχρωμη χελώνα!

Από τα διάφορα που ζωγραφίζει στην τάξη, η δασκάλα της νόμιζε ότι πηγαίνει σε μαθήματα ζωγραφικής...




Κι άλλες από τις ζωγραφιές που κάνουμε μαζί:





Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Στα σύννεφα



Ήταν εκεί, το ήξερα.
Ένα θολό συννεφάκι αρνητικότητας μέσα μου.
Που δεν μπορούσα να καταλάβω
το πώς, το από πού και το γιατί του.

Ίσως από κάτι απωθημένο και αδιευκρίνιστο δικό μου,
ίσως από κάποιον άλλον που μου το 'στειλε,
ίσως από κάποιο περιβάλλον που βρέθηκα
(λες να κολλάνε πάνω σου σαν την σκόνη;).

Δεν ξέρω τα πώς και τα γιατί της αρνητικότητας
κι ούτε πολυπιστεύω σε θεωρίες αν δεν είναι
δικά μου βιώματα.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι
το παραμικρό ίχνος αρνητικότητας μέσα μου
με ενοχλεί...
(άντε πάλι κι άλλος συμβολισμός για το παραμύθι με το μπιζέλι)

Κι αυτό το αδιευκρίνιστο
που το κουβαλούσα
και δεν μπορούσα να βρω την πηγή του
για να το διώξω
το αισθανόμουν αγκάθι
και επιπλέον λειτουργούσε προσθετικά
στα άλλα μου προβλήματα
και με έκανε να πετάγομαι
και δυο και τρεις φορές τις νύχτες
και να μην μπορώ να κοιμηθώ από το άγχος
ή μη ξέροντας τι ακριβώς μου φταίει.

Κι έπρεπε να φύγω από τον νου
σ' αυτά τα ταξίδια εποπτείας από ψηλά,
στον 'μη νου',*
σ' αυτό το ευγενέστατο και πανέμορφο
αρμονικό πεδίο λεπτοφυιών δονήσεων,
για να βρω απαντήσεις.

Ομολογώ ότι αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα.
Ο νους μας φύλακας και φυλακή
δεν σε αφήνει εύκολα να τον υπερβείς.
Λίγη έπαρση να κουβαλάς στα φτερά σου
λίγη μη καθαρότητα
και σε τσακίζει στους λαβύρινθούς του.

Είναι ο πιο ισάξιος αντίπαλος
που θα βρεις ποτέ μπροστά σου.
Σε αντιμετωπίζει όπως τον αντιμετωπίζεις,
με ευγένεια ή με σκοτεινότητα,
με όποια όπλα διαλέξεις εσύ,
με ό,τι κουβαλάς μέσα σου
και το στήνεις εμπρός σου,
συνειδητά ή ασυνείδητα.
Κι αν φανείς ανάξιος
σε καταπίνει και
σε καταποντίζει στα δικά του...

Δύσκολο αυτό το ταξίδι μου
με βεβαρημένα τα φτερά.
Έπρεπε να μάχομαι συνέχεια
για να στέκομαι σε κάποιο ύψος.

Έστω κι έτσι όμως
και μέχρι τα όρια
που δεν μπόρεσα τελικά να ξεπεράσω,
σε μια από τις ευγενικότερες μάχες
που 'χω ποτέ βιώσει εσωτερικά,
επέστρεψα με αποκαλύψεις για τον εαυτό μου
που ούτε σε 100 χρόνια ψυχανάλυσης
δεν θα ανακάλυπτα.

Επέστρεψα με έναν ήλιο μέσα μου
(για όσο κρατήσει)
φωτεινή και λαμπερή
(τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι)
με εν-πιστοσύνη
(στον σκοπό των όσων μου συμβαίνουν)
και τελικά χωρίς την ύπουλη αρνητικότητα
(που ακόμα δεν έχω καταλάβει την προέλευσή της).

Επέστρεψα από τα σύννεφα, λοιπόν,
για να σκύψω το κεφάλι κοιτάζοντας τη γη
(το κεφάλι μόνο συμβολικά, όχι το πνεύμα)
και να συνεχίσω την πορεία μου...



(*όπως άκουσα πρόσφατα να τα ονομάζουν σε μια συζήτηση στο γιουτιουμπ 
που μου επιβεβαίωσαν ότι δεν είμαι αλλοπαρμένη κι ότι όντως υπάρχουν - νομίζω στον χριστιανισμό το συσχετίζουν με την γνώση της καρδιάς και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η λεγόμενη 'μύηση' στα αρχαία μυστήρια...)







Κι αν αποφάσισα να το εκθέσω εδώ, είναι γιατί ψάχνω παρόμοιους ταξιδιώτες (που να καταλαβαίνουν τι εννοώ) προς τον ουρανό, προς την καρδιά, προς το έσω μας, προς τα όπως θέλει ο καθένας να το ονομάσει, που έφτασαν σ' αυτά τα όρια του νου για να συζητήσουμε τις εμπειρίες και τις δυσκολίες...

(Διευκρινίζω ότι δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία, ομάδα, οργάνωση, διδασκαλία ή ό,τι άλλο - οδηγός μου μόνο τα βιώματα από τα δικά μου εσωτερικά βήματα και η αναζήτηση, χρόνια τώρα, το εις βάθος 'γνώθι' του εαυτού μου.)









Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Μαντάλες



Σήμερα είδα στον ύπνο μου την πιο ξεκάθαρη Μαντάλα (όρα συλλογικό ασυνείδητο - Γιούνγκ) που έχω δει ποτέ.

Ήταν ένας πολύ τεράστιος ισομερής επίπεδος σταυρός σαν κέλτικος, με κύκλο στη μέση κι εγώ έσκυψα να τον σηκώσω που ήταν σκεπασμένος με καφέ χώμα...




Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Chili Peppers



Πόσα χρόνια είχε νεκρωθεί μέσα μου η ομορφιά, δεν ξέρω.
Αυτή η απάθεια του να κοιτάς γύρω σου και να μη σε αγγίζει τίποτα ως το βάθος.
Να μην υπάρχει καμιά εσωτερική δόνηση ανταπόκρισης και σύνδεσης με τη φύση.

Κι ύστερα σιγά-σιγά, ξανάρχισε το σκίρτημα.
Στην αρχή ερχόταν σπάνια κάπου-κάπου και το χαιρόμουν και το καλωσόριζα σαν ακριβό δώρο που είχα κάποτε και στερήθηκα.
Και τώρα όλο και πιο συχνά.

Την Παρασκευή καθόμουν στο μπαλκόνι μου κι έβλεπα πάνω στο τραπέζι την γλάστρα με τα κατακκόκινα πιπεράκια και τα ντοματάκια πάνω στο καρό τραπεζομάντηλο κι ένα πιάτο με κίτρινες βρασμένες πατάτες έτσι όπως τα φώτιζε ο ήλιος και μου φαινόταν τόσο πανέμορφα τα χρώματά τους κι η απλή αυτή στιγμή!
Όχι τίποτα μεγάλα πράγματα όπως θέα στη θάλασσα, στον ωκεανό σε βουνά και τέτοια.

Και σήμερα το απόγευμα το ρόδινο ηλιοβασίλεμα και δυο τρεις γραμμές απο αεροπλάνα που το χάραζαν. Κι έλεγα από μέσα μου με απέραντο θαυμασμό, μα πόσο όμορφα είναι!

Γιατί αυτή η ομορφιά δεν μένει μόνο στα μάτια.
Μπαίνει ως τα βάθη και νομίζω αγγίζει την ψυχή μου και με τυλίγει ολόκληρη σε ένα σύννεφο και με παίρνει μαζί στο πέταγμά της.
Και δεν ξέρω να το βάλω καλά σε λόγια, αλλά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που ξαναγύρισε και μπορώ να το αισθάνομαι.
Να εκτιμώ τις απλές δόσεις ομορφιάς που μας χαρίζονται απλόχερα σε κάθε στιγμή μας, που όμως κλεισμένοι μέσα στις σκέψεις μας δίνουμε την προσοχή μας σε άλλα πράγματα κι έτσι τις χάνουμε και τις αφήνουμε να περνούν ανεκμετάλλευτες.

Γιατί πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε. Να πιανόμαστε γερά από ένα ξέφτι της άκρης του κόσμου και να τον αφήνουμε να μας παρασέρνει ως όπου μπορεί, ως όπου μπορούμε.



Και προχθές σαν να ψυχανεμίστηκα ακόμα ένα από τα πιο όμορφα πράγματα σ' αυτήν την γη.
Μια καθάρια ψυχή να κρατάει το χέρι μιας άλλης καθάριας ψυχής και να πορεύονται μαζί...
Καθάριες όχι ως προς τον αγώνα τους και την πορεία τους, αλλά ως προς την σχέση τους και το δέσιμό τους.
Και η ένωσή τους να συμβολίζεται με δύο ωοειδείς κρίκους ενωμένους, εισχωρώντας λίγο ο ένας μέσα στον άλλον.


Αλλά μάλλον γηράσκω αεί αλλοπαρμένη, μη δίνετε σημασία στα γραφόμενά μου...


(Τις φωτογραφίες τις μάζεψα από το ίντερνετ, όσο όμορφη κι αν μου φαινόταν η γλαστρούλα μου, εκείνη την στιγμή ήθελα να την κρατήσω στην μνήμη μου, στο γέμισμα μέσα μου, να την απολαύσω όσο διαρκεί κι όχι να τρέχω με το κινητό σαν άγαρμπος τουρίστας να την αποτυπώσω σε φωτογραφία.)






Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Κατεύθυνση

photo by Laura Williams



Πέφτω - Ανεβαίνω
Ανεβαίνω - Πέφτω
ξανά και ξανά και ξανά...
μέχρι να καταλάβω
τα Βήματα
μέχρι να βρω
τον Τρόπο...

Με το βλέμμα
στον κατήφορο
δεν είχα καταλάβει
πόσο όμορφο πράγμα
είναι η Ανηφόρα
όταν σου μαθαίνει
υποχρεωτικά
να αναρριχάσαι...

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Άνθρωποι Μαθήματα

Photo by Andrius Aleksandravičius


Κι αν καμιά φορά έρχονται στον δρόμο μας
άτομα με υπερτροφικό Εγώ,
δεν γίνεται για να κρίνουμε αυτούς,
αλλά για να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα πάνω τους
τα αποτελέσματά του και
το καταστροφικό του θόλωμα
και τη σκιά που ρίχνει στην ψυχή μας
ώστε να γίνουν οι άλλοι
ένας μεγεθυντικός καθρέφτης
για να ανακαλύψουμε
τα δικά μας εγωιστικά λάθη
στην εσωτερική μας πορεία.
Laura Williams


Εξ άλλου, νομίζω ότι είναι γνωστό πια
ότι υποσυνείδητα
επισημαίνουμε στους άλλους
τις ελλείψεις και τα ελαττώματα
που έχουμε ανάγκη να βρούμε σε μας.

Το λάθος μας είναι ότι τυφλωνόμαστε
από αυτό που απωθούμε
και δεν θέλουμε να δούμε
και ασχολούμαστε με τους καθρέφτες μας
κι όχι με το είδωλό μας.













Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Στρώματα και Μπιζέλι



Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τη διάθεση των σκέψεών μου.
Ανακαλύπτω ότι βρίσκονται σε στρώματα-στρώματα.
Όπως ο φλοιός της γης ή όπως τα στρώματα της πριγκίπισσας με το μπιζέλι.
Το μπιζέλι δεν το έφτασα ακόμη, ανακαλύπτω όμως την υφή των στρωμάτων.

Αυτό της αναβολικότητας, πάνω-πάνω. Μετά της παραίτησης. Πιο κάτω της τρελής ανησυχίας για τα όσα διαγράφονται στο μέλλον μου. Αυτό είναι και το πιο ταραγμένο που μου τα κάνει όλα άνω-κάτω όταν έρχεται στην επιφάνεια.



Ψάχνω πιο κάτω. Με εκπλήσσει που υπάρχει μια ηρεμία και μια γαλήνη. Είναι τόσο καλά κρυμμένη. Τόσο καλά κερδισμένη και σιγουρεμένη, θα έλεγα, που περιμένει τη σειρά της για να βγει και να γαληνέψει την τρικυμία. Να πάρει τα ήνια του ηγέτη όταν θα 'ρθουν οι μεγάλες δυσκολίες.
Είναι η αποδοχή και η εμπιστοσύνη στη ζωή που προσπαθώ πολύ καιρό να αποκτήσω.
Αφήνει την ανησυχία να παίζει το ρόλο της, να παίρνει το μερίδιό της. Έτσι έχει κακομάθει χρόνια τώρα. Έτσι κινητοποιεί ή αδρανοποιεί τον εαυτό μου. Είναι το εύκολο συναίσθημα, το πιο ενστικτώδες που η ορμή του κατακλύζει το μυαλό πριν προλάβει να το ελέγξει η ηρεμία της φιλοσόφησης, η πιο πρόσφατα κερδισμένη.




Και πιο κάτω; Τι υπάρχει πιο κάτω;
Λες και είναι εύκολο να ανακαλύπτεις ακόμα κι αυτά τα πάνω-πάνω.
Αναλαμπές συνειδητοποίησης που πριν τις καταλάβεις καλά-καλά τις χάνεις.
Έστω και για λίγο όμως σου ξεσκεπάζουν τον τρόπο που λειτουργείς, που λειτουργώ δηλαδή (σε α' πρόσωπο).
Επειδή ως τώρα νόμιζα ότι το κάθε συναίσθημά μου ήταν το μοναδικό και το κυρίαρχο. Δεν υποπτευόμουνα ότι από κάτω του υπήρχαν ταυτόχρονα κι άλλες στρώσεις και εκδηλωνόταν η πιο κυρίαρχη ή μάλλον σε όποια άφηνα περισσότερο χώρο.







Κάπως έτσι, έχει αρκετό καιρό που ανακάλυψα τι συμβαίνει στο μυαλό μου και τις στιγμές που αποκοιμιέμαι κοιτάζοντας ένα έργο ή παρακολουθώντας κάτι σε μια οθόνη.
Συνήθως κοιμόμαστε με έναν γλυκό ύπνο χωρίς να καταλάβουμε τι και πώς.

Παρατήρησα, λοιπόν, ότι εκείνες τις ελάχιστες στιγμές, όταν είναι να αποκοιμηθώ, αρχίζουν να μπερδεύονται τα όσα βλέπω με δικές μου φαντασίες ή αλληλουχίες, μη πραγματικές (με όσα έχω καταγράψει κι έχω κρατήσει στο μυαλό μου).
Σαν να χάνεται η λογική και να 'χει ανοίξει το κουτάκι των συνδέσεων και των συνειρμών και να ενώνεται η πραγματικότητα με μια ονειρική διάθεση, μέχρι που να κερδίσει ολοκληρωτικά η δεύτερη.

Μπαίνουν τα όσα έχω αποθηκεύσει στο μυαλό μου μέσα στα όσα βλέπω εκείνη τη στιγμή, παίρνουν αναφορές από αυτά,γίνονται άσχετοι συσχετισμοί  και μεταφέρομαι σταδιακά από την εξωτερική εικόνα στις εσωτερικές εικόνες και διαδρομές που σχηματίζουν οι αλληλουχίες των συνειρμών, μέχρι να χάσω πια τελείως τη συνείδησή μου και να βυθιστώ στον ύπνο.
Σαν σε μια σκυταλοδρομία, που καθώς παραδίδει ο ένας στον άλλον την σκυτάλη, την κρατούνε για λίγο και οι δυο μαζί.

Καμιά φορά (τώρα που έχω καταλάβει τι μου συμβαίνει), αντιδρώ στις συνδέσεις αυτές, λίγο πριν παραδοθώ τελείως στον ύπνο. Μα, τι άσχετα πράγματα είναι αυτά, σκέφτομαι, πώς μπόρεσε να γίνει τέτοια συσχέτιση; Μένω έκπληκτη παρατηρώντας τις φανταστικές αυτές διαδρομές και μετά ή ξυπνώ και επανέρχομαι ή αφήνομαι να αποκοιμηθώ τελείως.



Κι είναι ένα καλό παράδειγμα αυτό για το ότι η λογική μας δεν έχει πάντα τον πρώτο λόγο (όπως έχω γράψει και σε παλιότερη ανάρτηση για τον λόγο που δεν θυμόμαστε πάντα τα όνειρά μας - επειδή, κάποιες φορές δεν έχουν λογικό συνειρμό, μέσες και άκρες κι είναι όλα ένα μπέρδεμα, ένα κουβάρι σαν τον γόρδιο δεσμό, που δεν μπορείς να τον βάλεις σε εικονα και σκέψη και λόγο).









Οι εικόνες είναι από τις εικονογραφήσεις του παραμυθιού της πριγκίπισσας με το μπιζέλι, γιατί πού ξέρουμε; Μπορεί το παραμύθι να είναι κάπως λίγο ανάποδα.
Μπορεί να μην μας ενοχλεί επειδή είμαστε πριγκίπισσες, αλλά να γινόμαστε πριγκίπισσες (και πρίγκιπες) όταν τελικά μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το μικρούλι και ταπεινό μπιζέλι, κατεβαίνοντας προς τα κάτω, βγάζοντας ένα-ένα τα άνετα πολυτελή και βολικά στρώματα και παπλώματα που μας το κρύβουν.

(Κάπως όπως και με το βάτραχο: "φίλα/φύλα το μπιζέλι σου!")








Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Αλλαoφροσύνες



Κι ήταν κι εκείνος που όταν άρχισε
να μπαίνει στον κόσμο της γνώσης,
το θεωρούσε κάπως σαν αβάσταχτο φορτίο
μακαρίζοντας την άγνοια.
Κι ήταν γιατί στεκόταν στο κατώφλι της
μπερδεμένος παρατηρητής.
Μέχρι που συμπλήρωσε τα αβέβαια βήματά του
και τότε άρχισε να την καταλαβαίνει
και να την χρησιμοποιεί.
Και δεν ήταν ότι έφυγε το βάρος της
αλλά ότι μάθαινε τον τρόπο
να γίνεται ο ίδιος ανάλαφρος...




Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

Τέκνα



Σήμερα, στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου, σκεφτόμουν τα εξής:

Ένα από τα αποδεδειγμένα πράγματα σ' αυτήν την ζωή είναι ότι μαθαίνουμε να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας και στην αυτογνωσία, κυρίως μέσα από τις δυσκολίες και τον πόνο που περνάμε.
Κανονική και κυριολεκτικότατη παίδευση αυτή η εκπαίδευση ζωής!


Μήπως, λοιπόν, μετά από την τιμωρία για το φάγωμα του καρπού από το δέντρο της γνώσης, αυτό το περίφημο:
"καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε· πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα"
που είπε ο θεός στην Εύα, δεν ήταν μόνο κυριολεκτικό αλλά και μεταφορικό;

Μήπως, αυτοί οι πόνοι δεν αναφερόταν μόνο στα παιδιά και στις ωδίνες του τοκετού, αλλά και στον πνευματικό τοκετό μας;
Στα εσωτερικά παιδιά μας στις σκέψεις μας και στην αντίληψη. Στο κάθε τι που αντιλαμβανόμαστε, σε κάθε γνώση που κερδίζουμε και προστίθεται στην εσωτερική ανάβαση και την εσωτερικότητα που κατακτιέται με τόσους κόπους και πόνους; Στις εν ζωή αναγεννήσεις μας, στα στάδια της επανάληψης του κύκλου του ήρωα;


Και στην Ελληνική μυθολογία έχουμε κάτι παρόμοιο: Ο Προμηθέας έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση της φωτιάς και οι θεοί, για τιμωρία (επειδή βιάστηκε να το κάνει), στείλανε για αντιστάθμισμα την Πανδώρα με το κουτί που περιείχε όλα τα κακά και τις δυστυχίες.

Σαν, η τόσο εύκολα κλεμμένη απόκτηση της "γνώσης", να έπρεπε να αντισταθμιστεί και με ανάλογη επίπονη βιωματική εμπειρία κατοχής της...




[Με την πρώτη ευκαιρία, θα ψάξω και σε μυθολογίες άλλων λαών στο βιβλίο του Τζ. Κάμπελ περισσότερες πληροφορίες για παρόμοιες αναφορές στην θεϊκή τιμωρία και στον πόνο, κι αν βρω κάτι θα επανέλθω]


All paintings by  Kazuya Akimoto





Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Κυκλοδιωκτική Αριθμοσοφία


Έχει λίγο καιρό που σκέφτομαι μια δικής μου έμπνευσης Αριθμοσοφία σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπου, την ηλικία του και τους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή του.

Κρίνοντας εξ ιδίων, σκεφτόμουν ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα συμβαίνουν ριζικές αλλαγές στη ζωή μας, με την έννοια του κύκλου. Κλείνει δηλαδή ο ένας κύκλος βιωμάτων, εμπειριών, ωριμότητας, προσωπικής εξέλιξης και μπαίνουμε στον επόμενο.

Έτσι, θεώρησα ως αρχή των κύκλων αυτών την αρχή των αριθμών, δηλαδή το 1 και ως κλείσιμο του κύκλου το τέλος των αριθμών, δηλαδή το 9.
Σε κάθε 1 αντιστοιχεί ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα περίοδος και σε κάθε 9 το κλείσιμο αυτής της περιόδου για να δώσει τη θέση της στο επόμενο ξεκίνημα.
(Το μηδέν εξαιρείται για ευνόητους λόγους, εκτός αν θέλουμε να το βάλουμε στην αρχή και στο τέλος της ζωής του ανθρώπου.)

Και βέβαια, δεν γίνονται πάντα όλα τόσο απότομα και τόσο εμφανώς, αλλά με τον ομαλό τρόπο του συνεχούς και της αλληλουχίας των γεγονότων και των όσων μας συμβαίνουν είτε σε εξωτερικό είτε σε εσωτερικό επίπεδο.


Με βάση λοιπόν το 1, το 9 και την περιοδικότητα της αλλαγής των κύκλων, η αυθαίρετη αριθμοσοφία μου λέει, ότι οι σταθμοί αλλαγών στη ζωή του ανθρώπου συμβαίνουν, συνήθως, στις εξής ηλικίες:

1 (γέννηση)
9  (τέλος παιδικότητας)
----------------------------------------
10 (ξεκίνημα εφηβείας)
18 (τέλος εφηβείας)
------------------------------------------
19 (ξεκίνημα ενήλικης ζωής)
27
------------------------------------------
28 (ξεκίνημα εποχής ωριμότητας)
36
------------------------------------------
37 (αρχή εξοικείωσης με την έννοια της νεότητας που φεύγει και την έννοια του γήρατος)
45
--------------------------------------------
46 (το απώγειο της νοητικής ωριμότητας του ανθρώπου)
54
--------------------------------------------
55 (εμβάθυνση στο πραγματικό νόημα της ζωής)
63
---------------------------------------------
64 (ξεκίνημα της 3ης ηλικίας)
72
----------------------------------------------
73 (αποδοχή και εξοικείωση με την έννοια του θανάτου και του πεπερασμένου της ζωής)
81
----------------------------------------------
82 (γηρατειά και απολογισμός ζωής)
90
-----------------------------------------------
91 (όταν τυχόν φτάσω ως εκεί θα σκεφτώ και κάτι για τον τίτλο του κύκλου του υπεργήρατος)
99
--------------------------------------------------------------------
100 (μηδενισμός και ξανά από την αρχή)
............
--------------------------------------------------------------------


Κάπως έτσι, λοιπόν, σκέφτηκα αριθμοσοφικά τις περιόδους της ζωής μας.
Και φυσικά, οι τίτλοι για τον κάθε κύκλο είναι ενδεικτικοί και η πορεία του καθενός μας ξεχωριστή και προσωπική με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις αποκλίσεις της.
Υπάρχουν άνθρωποι που ωριμάζουν από την εφηβεία τους κι άλλοι που παραμένουν ξεροκέφαλοι σαν μωρά μέχρι τα βαθιά γεράματά τους. Άλλοι που αποδέχονται την έννοια του θανάτου από μικροί κι άλλοι που τον τρέμουν και αποφεύγουν κάθε σκέψη γι αυτόν ως τα βαθιά γεράματα.
Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν νωρίς πριν καν ολοκληρώσουν κάποιο ή κάποια από τα στάδια αυτά.
Μία μέση κατάσταση και μία γενικότητα εκφράζει ένας τέτοιος πίνακας με το εν δυνάμει της ζωής του ανθρώπου.

[Σημ. Θεώρησα αυτονόητο και περιττό να σημειώσω δίπλα στην κάθε ηλικία την πρόσθεση των αριθμών που μας δίνουν το 1 ή το 9 του κύκλου, π.χ. 54: 5+4=9,  64: 6+4=10, 1+0=1.)


All artworks by Mary Mendell       




[Θα μου πείτε, γιατί αυτοί οι κύκλοι ζωής να μην ακολουθούν τον πιο συμπαντικό νόμο των Οκτάβων και θα σας απαντήσω δεν ξέρω. Μόνο και μόνο γιατί μου φαίνεται πιο λογικός και ταιριαστός, ο κύκλος του 9, στη ζωή και στους σταθμούς ενηλικίωσής μας.]



Σκιερό πρωινό

Carlos Castañeda


-Κι είναι δύσκολο να ελευθερωθεί κάποιος από τη σκιά του;
-Από τα δυσκολότερα! Σκέψου πόσο σου πήρε εσένα...
-Πάνω από δέκα χρόνια...
-Και περιμένεις να συμβεί μέσα σε λίγες μέρες;
-Η ελπίδα πάντα είναι πιο ανθεκτική από τη λογική!
-Τέτοια άμεσα θαύματα μόνο η αγάπη πέρα από το Εγώ μπορεί να καταφέρει. Υπήρχαν ποτέ τέτοια δείγματα;
-Όχι ως τώρα...
-Το ίδιο λέμε!

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Αποδοχή


Υπάρχει κι ένας κανόνας στη ζωή με δύο σκέλη που λέει πως:


"Ό,τι έρχεται δεν το διώχνεις
κι ό,τι θέλει να φύγει δεν το εμποδίζεις."


Να, όμως, που οι άνθρωποι γαντζωνόμαστε από ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα και όταν είναι να φύγουν δεν το αφήνουμε να συμβεί.
Και μετά περνάει λίγο ο καιρός και ξαναεπαναλαμβάνεται η φυγή με άλλους τρόπους και ξανά το εμποδίζουμε, μέχρι να γίνει κάτι πιο τρανταχτό και να το κατανοήσουμε επιτέλους, καταφέρνοντας τελικά να απαγκιστρωθούμε και να δεχτούμε τον αποχωρισμό ή να ρθουν έτσι οι καταστάσεις ώστε ακόμα κι εκεί που δεν τον επιθυμούσαμε να τον προκαλέσουμε και μόνοι μας.


Κάπως έτσι κι όταν έρχεται κάτι νέο στη ζωή μας, κάποιος άνθρωπος ή ένα γεγονός, εκδηλώνουμε άρνηση και το εμποδίζουμε να φτάσει ως εμάς, μη αφήνοντάς το να λειτουργήσει πρώτα για να δούμε τι έχει να μας δείξει και για ποιο σκοπό ήρθε στη ζωή μας.


Γιατί, είμαι σχεδόν πεπεισμένη, ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία και όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν τον δικό τους λόγο.


Και νομίζω ότι και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, η ζωή μάς δίνει ευκαιρίες για να καταλάβουμε και να αφεθούμε στα σχέδιά της. Κι αν δεν καταλαβαίνουμε και αντιστεκόμαστε και επιμένουμε να γίνει το δικό μας, τότε μας κάνει αυτή τη χάρη και περνάει η άρνησή μας μέχρι να το καταλάβουμε κάποτε (όσος χρόνος κι αν χρειαστεί) με τον δύσκολο τρόπο της αποτυχίας και της εμπειρίας.


Με άλλα λόγια, ο κανόνας μάς λέει. να μην αρνιόμαστε αλλά να αποδεχόμαστε και να λειτουργούμε τις καταστάσεις γύρω μας μέχρι όπου λειτουργούν και όταν σταματούν να μην αντιστεκόμαστε.



Και δεν θα 'κανα αυτήν την ανάρτηση αν δεν ήμουν ένοχη παρακοής του κανόνα που προσπαθώ γράφοντας να τον εμπεδώσω επιτέλους...



 Οι εικόνες από τον by James C. Christensen